ZIELONA DAMA W TAJEMNICZYM POKOJU

Szanowni Państwo!

CZYLI O ZIEMIAŃSKIM ŚWIĘTOWANIU CZ. I

Zielona dama to znana i uwielbiana przez wszystkich choinka. Zwyczaj strojenia choinki przywędrował

do nas zza naszej zachodniej granicy w XIX wieku i bardzo szybko zadomowił się pod szlacheckimi

dachami. Drzewka zdobiono przede wszystkim jadalnymi ornamentami, takimi jak jabłka, pierniki,

złocone orzechy, chlebek świętojański czy czekoladowe i marcepanowe smakołyki. Wszystko to

uzupełniano o łańcuchy oraz drobne ozdoby, ręcznie wykonane przez dzieci przy nadzorze niań czy

guwernantek. Na choinkach można było również znaleźć kupne dekoracje, jednak już w nie tak dużej

ilości. Bombki, bo o nich mowa, początkowo sprowadzano z zagranicy, głównie z Niemiec. I to

doprowadziło do ich bojkotu po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku, kiedy to nastała moda na

patriotyczne ozdoby polskiej produkcji.

Sama choinka pojawiała się we dworze na dzień przed lub w wigilijny poranek. Wysoka, rozłożysta

i pięknie pachnąca stawała w salonie. Pod swoimi gałęziami skrywała podarunki od Aniołka, Gwiazdora

bądź św. Mikołaja, którzy, zależnie od regionu, odwiedzali szlacheckie domy. Przystrojone drzewka

chowano skrzętnie pod kluczem przed najmłodszymi mieszkańcami. Ich piękno i skrywane prezenty

mogli zobaczyć dopiero po wigilijnej kolacji. Cdn.

źródło – „O ziemiańskim świętowaniu” Tomasz Adam Pruszak

(pozycja dostępna w naszej bibliotece)