Wierzenia naszego ludu

Z wigilią wiąże się mnóstwo podań, przesądów i zabobonów. Do dziś utrzymuje się, że w wielu okolicach wiara, że jeśli kto 

w wigilię używa ostrych narzędzi, choćby noża czy brzytwy, to przez cały rok będzie dotknięty ostremi przykrościami. 

Jeśli dziewczyna po wigilijnej wieczerzy wyjdzie przed dom i zakrzyknie, to kierunek, skąd wróci echo, wskazuje, z której 

strony przyjdzie po nią oblubieniec.

Utrzymuje się też wiara, że jeśli przy stole wigilijnym zasiędzie nieparzysta liczba ludzi, to jednej z osób z rodziny grozi 

śmierć niechlubna w ciągu najbliższego roku. Kto lubi polowania, a we wigilię dopisze mu szczęście na łowach, będzie mu 

się cały rok szczęściło. Ze Świętami Bożego Narodzenia wiąże się też szereg przysłów o charakterze przepowiedni – 

na ten przykład : „ Kiedy gody jasne, to stodoły ciasne, kiedy gody ciemne to stodoły jasne”, „Boże Narodzenie o lodzie, 

Wielkanoc po wodzie”, „Wigilia piękna, jutrznia jasna , będzie stodoła ciasna”.

„Gość Świąteczny” 1934 rok

Skąd się wzięło podanie – że we wilję zwierzęta mówią

Na wsi polskiej powszechna jest wiara, że w noc wigilijną zwierzęta w czasie odbywania pasterki przemawiają do siebie 

ludzkim głosem. Wierzenie to zrodziło się, jak się zdaje na Kurpiach. Wśród tamtejszego ludu jest podanie, że pewien 

gospodarz, zaszedłszy w nocy do obory, usłyszał jak jeden wół mówił do drugiego: „Jutro zawieziemy naszego gospodarza 

na cmentarz”. Gospodarz śmiał się z tego, jednak tego samego dnia umarł, trawiony przeogromną gorączką. 

Wywarło to tak silne wrażenie na lud okoliczny, że podanie przechodzi z pokolenia na pokolenie z różnemi dodatkami

 i upiększeniami.

„Gość Świąteczny” 1934 rok